Terugblik

Lidia kijkt terug!

Alweer bijna 36 jaar werk ik in deze winkel.
Eerst 16 jaar onder de vlag van Primarkt en in 2001 werden wij als Primarkt medewerkers samengevoegd met de werknemers van Albert Heijn. Wat was dat een spannende tijd…!

Deze overname was een hele operatie en als ik heel eerlijk ben was het in het begin niet altijd even gemakkelijk.
Het was natuurlijk toch een smeltkroes van verschillende culturen en dat kan dan toch wel eens botsen.
Maar uiteindelijk zijn we met zijn allen ( toen met plusminus 100 werknemers) tot een goed resultaat gekomen, want zie nu eens onze goedlopende AH die er staat met een team van pakweg 280 mensen!

In de loop der jaren heb ik natuurlijk al heel wat werknemers zien komen en gaan.
Er zijn inmiddels al collega’s met pensioen, maar ook veel tieners die als weekend- en avondhulp hier gewerkt hebben kregen op den duur toch elders een vaste baan, dus vertrokken weer.
Zo gaat dat, er is een tijd van komen en een tijd van gaan.
Echter, sommige weekendhulpjes zijn blijven hangen, die voelden zich zo goed thuis bij ons, dat ze gewoon hier zijn gebleven in een vast dienstverband.
Het kan allemaal bij Albert Heijn Made!

Veel voormalige collega’s die hier in hun jeugd hebben gewerkt kom je nu weer als klant in de winkel tegen met hun eigen kroost, en af en toe komen er zelfs alweer kinderen van oud werknemers ons team versterken.
Wat uiteraard best bijzonder is.

Ook de klanten groeien mee.
Sommigen die ik nog gekend heb toen ze nog jonger waren, zijn nu al op “hoge” leeftijd.
Soms horen we dat er een vaste klant is overleden, of ernstig ziek is, en geloof me, als je zoveel jaren dezelfde mensen aan de kassa krijgt, bouw je daar toch een band mee op, je maakt een praatje en leert mensen steeds beter kennen.
En als je dan een bericht krijgt, dan ben je daardoor best geraakt!
Regelmatig heb ik een uitvaart bijgewoond van een overleden AH klant, omdat ik een rouwkaart kreeg of gewoon omdat ik een laatste groet wilde brengen aan die persoon.
Van bepaalde klanten krijg ik ieder jaar een verjaardagskaart, en ik stuur er ook een terug.
Of als ik ziek ben, ligt wel eens een kaartje in de bus met “ik mis je”.
Dat doet je goed!
Ik denk dat ik inmiddels zowat half Made ‘van gezicht ‘ ken, maar namen zeggen mij meestal niets.  Pas als ik er een gezicht bij zie, kom ik erachter dat ik die persoon eigenlijk heel goed ken!
Grappig is, dat klanten heel vaak wél weten wie ‘Lidia die bij AH werkt’ is, omdat wij een naambadge dragen.